Το κείμενο προέρχεται από το ιστολόγιο του Δημήτρη Γλέζου και αφορά ένα έθιμο που έχουν οι Καλύμνιοι για το Πάσχα. Μου αρέσουν πάρα πολύ τέτοια αναγνώσματα γιατί είναι αυτά που δείχνουν ταυτόχρονα τους διατροφικούς χρωματισμούς και την ιδιαιτερότητα των Ελλήνων:
"Οι καλύμνιοι λοιπόν, σφάζουν το αρνί τους αφαιρώντας τα εντόσθια, το παραγεμίζουν με γύμιση ρυζιού, συκωτιού και κουκουναριού και το τοποθετούν σε ένα πήλυνο πιθαράκι με άνοιγμα όσο μια αγκαλιά. Για να μην κολλήσει, το υπερυψώνουν με μερικά ξυλαράκια και κλείνουν αεροστεγώς το δοχείο με λίγη ζύμη.
Τοποθετούν μερικών οικογενιών τα μουούρια σε παραδοσιακό φούρνο, ο οποίος ζεσταίνεται για δυο ώρες με ξύλα, των οποίων έχουν απομείνει οι στάχτες. Κατόπιν κλείνουν το πορτάκι του φούρνου ερμητικά και το χτίζουν κυριολεκτικά από μπροστά, με πέτρες και λάσπη ώστε να μην περνάει ίχνος αέρα. Με αυτό τον τρόπο δεν ανάβει φωτιά μέσα στον φούρνο και το κρέας ψήνεται αργά-αργά (απελπιστικά αργά!). Μετά από καμιά 15άρα ώρες (από τις 8 του Σαββάτου μέχρι τις 10-11 το επόμενο) πρωί η λιχουδιά είναι έτοιμη. Όποιος θεωρεί τη σούβλα και το κοκορέτσι τους καλύτερους πασχαλινούς μεζέδες, μάλλον πρέπει να δοκιμάσει το μουούρι.
Μετά το ?χτίσιμο? του φούρνου, ακολούθησε φυσικά λασποπόλεμος στον οποίο έλαβαν και οι 10-15 παρόντες μέρος.
Σα να μην έφτανε αυτό το φαγοπότι, τη Δευτέρα του Πάσχα οι καλύμνιοι σουβλίζουν και αρνί και κάνουν τα πολύ όμορφα καλύμνικα ντολμαδάκια (μυστικό: Φρέσκα αμπελόφυλλα, γέμιση με κιμά και ντομάτα, και μικρά κομματάκια από κρέας στον πάτο)".
