Πού πήγαν τα κάλαντα;

Προερχόμενος από τη γενιά του '76 μπορώ να πω ότι κάθε χρόνο ευχαριστιόμουν πολύ τα κάλαντα. Αγωνία από την προηγούμενη βραδιά, προετοιμασίες του τρίγωνου ή της μελλόντικας, ατελείωτο ποδοβολητό την κρίσιμη μέρα από πολύ νωρίς το πρωί και ταξίδι μέχρι και πολύ μακριά από τη γειτονιά μου, σε σημείο να χανόμαστε με τους φίλους μου. Η εμπειρία ήταν μαγευτική, όχι τόσο για τα λεφτά όσο για αυτή την αίσθηση ανεξαρτησίας και ανταγωνιστικής αλληλεπίδρασης με άλλα παιδιά της ίδιας ηλικίας. Τα αμέτρητα γέλια έπεφταν πάντα στο μέτρημα και τη μοιρασιά των λάφυρων.

Σήμερα, είχα ξυπνήσει από νωρίς και ήμουν περίεργος να δω πόσοι θα έρχονταν για να μας τα πουν. Προς απογοήτευσή μου ήρθαν μόνο 2 αγοράκια. Κανένας άλλος. Τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι. Προβληματίζομαι περισσότερο δε, όταν ακούω από τις ειδήσεις πως πολλά παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα εφέτος έπεσαν θύματα επιθέσεων και ληστειών. Πού πήγε άνθρωποι η ξεγνοιασιά και η παιδικότητα της εποχής; Τα παιδιά ωριμάζουν πιο γρήγορα όπως λένε οι έρευνες και δεν καταδέχονται να πουν τα κάλαντα; Στις καρδιές τους δεν υπάρχει το πνεύμα και η μαγεία των Χριστουγέννων; Είμαι πολύ ρομαντικός σε μια τεχνοκρατική εποχή; Μήπως τα καλαντόπαιδα είχαν ξενυχτήσει σε κάποιο κλαμπ την προηγούμενη και δεν ξύπνησαν; Μήπως να ξαναβγω με το τρίγωνο στους δρόμους;